Op weg naar Sion

Beste broeders en zusters,
Ik zou graag u en jullie willen bemoedigen door een ervaring te delen die op mij heel veel indruk heeft gemaakt.

Deze ervaring vol van hoop en liefde is te mooi om niet te delen.

Samen met mijn gezin en vrienden waren we op 2e pinksterdag voor het eerst bij Opwekking in Biddinghuizen. We keken onze ogen uit. Zoveel gelovigen, de gemoedelijke sfeer, het uitbundige loven en prijzen van de mensen, de saamhorigheid. Ik voelde me er thuis !

We volgden een seminar over opvoeden en ons werd de vraag gesteld : wij proberen onze kinderen te wijzen op de liefde van Jezus. Maar zien onze kinderen ook de liefde van Jezus in ons terug?
In ons leven van alledag?

Durf ik zelf wel zo open te spreken over mijn geloof ? Buiten de muren van mijn eigen huis om ?

Dit ongemak werd zichtbaar duidelijk toen we een rondleiding kregen bij de stand van Operatie Mobilisatie.
Hier waren verschillende omgebouwde zeecontainers en in deze containers werd je letterlijk de straat op gegooid om het evangelie te verkondigen tegenover wildvreemden. In verschillende settings.
Het was dan ook de bedoeling van deze rondleiding, om het ongemak te voelen waarmee we soms zo kunnen worstelen als het gaat over vrijuit vertellen over je geloof.

Onze kinderen spraken zo open over hun geloof, hun Vader in de Hemel, Jezus die voor ons aan het kruis is gegaan en de Heilige Geest die in hun harten woont en je mag wijzen op wat goed is om te doen.

Maar iets knaagde aan me. Voor mij voelde het inderdaad allemaal aardig ongemakkelijk, al deed ik wel erg mijn best om vrijuit te vertellen. Dit was dan ook de bedoeling van deze rondleiding, toch was het confronterend voor mezelf.

Waarom is het soms zo lastig om vrijuit te spreken over mijn geloof en om mij in te zetten op de manier zoals God het voor mij heeft bedoeld ?
Vertellen van Gods liefde en alles wat Hij al voor mij heeft gedaan in mijn leven.

Angst voor meningen van anderen ?
Angst voor falen ?
Angst voor mijn eigen twijfels en ongeloof ?
Wat als ik door de mand val en mensen mijn ware aard zien, een vrouw die elke dag opnieuw weer zoveel dingen fout doet.
En ga zo maar door…..al deze angsten zijn zo menselijk maar kunnen je zo vaak remmen in wat God van je vraagt.
Ik deelde deze gedachten later in de week in een fijn geloofsgesprek met Riekelt van Urk, waarop hij zei; misschien is dit nog wel een stuk wat je nog niet bij de Here hebt gebracht, vraag Hem om leiding !

Wat is het toch fijn en wat hebben we dit toch ook nodig binnen onze gemeente dat je als broeders en zusters naar elkaar mag luisteren, verhalen mag delen en hierdoor elkaar mag bemoedigen !

De volgende dag vertrokken wij voor een korte vakantie naar Slovenië.
We hadden een paar geweldige dagen en door al het natuurschoon om mij heen bleef er maar 1 zin door mijn hoofd gaan:
In bergen en in dalen. Ja, God is overal !

Zondagavond zaten we, nog moe van de terugreis, bij de Sing4Him met onze kinderen en daar zongen we zo mooi : Vertel het aan de mensen wie liefde heeft : Jezus !

En toen was het weer maandag, een gewone werkdag. Of toch niet ?
Die avond dacht ik aan de afgelopen bijzonder mooie weken : Pinksteren, het mooie geloofsgesprek wat ik had, prachtige dagen in de natuur in Slovenië en ik begon me weer af te vragen wat Gods plan in dit alles nu voor mij zou zijn.
Wat mag nu mijn aandeel zijn in het Koninkrijk van God ? Wat verlangt u van mij ?
Wat zou het toch mooi zijn als ik U eens zou zien, en als dingen gewoon wat duidelijker werden in mijn leven.

En terwijl ik daar zo even in gedachten zat kreeg ik heel sterk de woorden binnen : sluit toch je ogen, neem even rust !

Dus ik sloot mijn ogen en dacht bij mezelf : wat ben ik aan het doen ?
Dit is vast slaaptekort van de afgelopen drukke dagen, waar hoop je toch op?
Stop toch met je gemijmer !

Maar ik opende mijn ogen niet.

En daar was het, een rode gloed als de avondzon, die mij van binnenuit verwarmde door mijn hele lichaam. Volledige rust, maar ook onrust. Het rode werd roder en groter, het beeld beangstigde me ook wel, wat was dit wat ik zag met mijn ogen dicht ?
Open toch je ogen, doe toch eens normaal zei ik weer tegen mezelf.
Maar toch opende ik mijn ogen niet en in plaats van mijn ogen te openen ging het als vanzelf
dat ik mijn handen vouwde en vroeg: Here, ik wil deze onrust, en al mijn vragen bij U neerleggen. Wilt u mij helpen om los te laten. Loslaten en vertrouwen op U.
En toen leek alles weer donker te worden en opende ik mijn ogen.

Ik dacht ; wat bezielde mij toch op dit moment, waar zit ik toch met mijn gedachten ?

Ik had overduidelijk een goede nachtrust nodig.
Maar het liet me niet los. Dit was anders !
Dus ik pakte mijn telefoon en typte in de zoekbalk : God zien met je ogen dicht.

Ik scrolde wat en mijn oog viel op een preek met als thema : Open de ogen van mijn hart !
Ik las een stuk uit Efeziërs en daar was het.
HET antwoord op wat ik zojuist had ervaren, en wat God mij wilde laten zien, gesproken vanuit het Woord.

Ik las uit Efeziërs 1: 17-19 :
“Moge de God van onze Heer Jezus Christus, de vader van alle luister u een geest van inzicht schenken. Moge uw hart verlicht worden, zodat u zult zien waarop u hopen mag nu Hij u geroepen heeft, hoe rijk de luister is die de heiligen zullen ontvangen en hoe overweldigend groot de krachtige werking van Gods macht is voor ons die geloven”

En toen drong het tot me door.
Dat wat ik zag met gesloten ogen was het beeld van mijn binnenste, mijn eigen hart !
Omgeven door rust en warmte en bovenal een geweldige vurige liefde in mij !

Niet alleen op mij, of om mij heen, maar in mij. Gods Geest in mij !
De tranen waren lastig te bedwingen en liepen over mijn wangen.
God leeft in mij met Zijn Geest !
En wat ik mag doen is loslaten, mijn hart openzetten voor Zijn liefde en God in mij, en door mij heen laten werken.
Op Zijn manier, Zijn eigen tijd. Ik hoef niets te zijn, ik mag zijn in Zijn nabijheid door het werk wat Jezus Christus voor ons aan het kruis heeft gedaan.
Wat een vrijheid en wat een genade ! Dank U wel !
Deze preek die ik las eindigde met het lied : Schijn Uw licht in mijn hart Heer, opdat ik zien zal !

De volgende ochtend las ik mijn dagelijkse bijbelapp op mijn telefoon en de tekst van de dag was Psalm 37:4
Zoek je geluk bij de Heer, hij zal geven wat je HART verlangt.
Weer dat hart !

Ik ben naar Riekelt van Urk gegaan, ik kon het niet voor me houden, ik moest het hem vertellen wat ik had meegemaakt, en we hebben een dankgebed uitgesproken voor alles wat de Here mij heeft laten zien.

God zag mijn verlangens, mijn twijfels en sprak tot mij door zijn Woord.

Later op de dag zette ik de radio aan en er speelde een lied af wat ik nog nooit eerder had gehoord maar wat precies benoemde wat ik had ervaren.

U bent aanwezig in stormen of stilte.
De schepping toont uw macht.
U bent aanwezig waar zon is of regen.
Uw licht schijnt in de nacht.
 
U bent aanwezig als vriend of als vreemde.
U geeft ons aan elkaar.
U bent aanwezig in zwijgen, in spreken,
in glimlach of gebaar.
 
Maak ons hart een huis waar uw liefde woont.
Laat ons spreken van uw grote trouw.
Leer ons zien en horen, uw stem verstaan.
Om een zegen te zijn in uw naam.
Om een zegen te zijn in uw naam.
 
U bent aanwezig in blijdschap en tranen.
In zwakte toont U kracht.
U bent aanwezig in denken en dromen.
Uw stem klinkt in de nacht.
 
U bent aanwezig in geloof en in twijfel.
U houdt mij stevig vast.
U bent aanwezig, vandaag en ook morgen.
Uw plan staat eeuwig vast.

Is dit nu allemaal niet wonderlijk !

Maakt deze bijzondere ervaring mij nu tot een perfecte christen, altijd vol van Zijn liefde ?
Ik denk het niet, verre van dat alles.
Maar ik mag weten; niet ik, maar Hij die Zijn werk in mij begonnen is.
Door genade in Jezus Christus.
Dat ook u bemoedigd mag worden door het werk van onze Here.
U staat er niet alleen voor.
Jezus gaat ons voor !

Hij heeft ons niet nodig om zijn werk te voleinden. In onszelf zijn wij niets, in Hem zijn wij alles !
Waar hij naar verlangt is ons hart.
Een vurig hart vol van liefde in Hem.

Dit mag dan ook mijn gebed zijn voor mijzelf en voor u en jullie allen :
Here blijf in mijn hart en blijf in de harten van ons allemaal zodat wij U steeds meer en meer mogen zien, tot op die Grote dag !

Hartelijke groet,

Caroline Wakker